Ay'ı Koç'ta Olanlar - Bölüm 2
Ay'ı Koç'ta olan biriyle tartışmak, kendi kendine yokuş yukarı yarışmak gibidir: Terlersin ama kazanamazsın.
Bir şey istediklerinde "hemen şimdi" isterler, hatta zaman makinesi olsa dün isteyip bugüne getirtirlerdi.
Duygusal tepkileri öyle hızlıdır ki, dram başlamadan final sahnesini izlersin.
"Sabırlı olmak gerek" dediğinde seni duymamış gibi davranır, çünkü gerçekten duymamıştır.
Tepkilerini frenlemek için bir fren sistemi gerek… O da yok.
Tartışırken sesleri yükselmez, direkt motor sesi gibi çalışır: Vınnn!
Sevindiyse sarılır, üzüldüyse bağırır, kızdıysa ortalığı yakar.
Duygularını bastırmak mı? Ay Koç’ta, bastırma tuşu yok.
Gözleri parlar ama bu sevimlilikten değil, öfkeden.
Her şeyi kişisel alır, kapı açılmadıysa "bana trip atıyor" diyebilir.
Duygularını anlatmakta zorlanmaz; sadece anlatırken etrafı da yakar.
“Sakin ol” demek, üzerine benzin döküp “lütfen yanma” demek gibidir.
Tüm sinema duyguları yaşar ama 2 dakikada: başla, zirve, final.
Ay Koç’taysa kişi... Mars sabah kahvesine gelir.
Sinirlenince kapı çarpmaz, bina yerinden oynar.
Gözyaşı döker ama sonra hemen “Boşver ya!” der.
Aşk acısı çekerken bile "Ne var lan bunda!" diye bağırabilir.
İçsel çocuk? Var ama hiperaktif ve çığlık atıyor.
Duygularını gizlemesi mümkün değil, suratında alt yazı geçer.
Rekabete girmeden yaşamak, nefes almadan yaşamak gibidir.
Hissettiğini direkt söyler, sonra “Ne dedim ben az önce?” diye kendi de şaşırır.
Kalbi kırıldığında ilk tepkisi: "Sen kimsin ya?"
Ağlarken bile enerjik: “Ağlıyorum ama çok karizmatik oldum şu an.”
Kendini savunurken avukat değil, bizzat ordu gibi davranır.
İlgi ister ama “ilgi istiyorum” demek yerine sinir krizi geçirir.
Duygusal anlarda sakinleşmek yerine karikatürleşir.
Kriz anında meditasyon yapmaz, boks torbası arar.
“Sana küstüm” demek yerine suratına “Seni uzaylı!” diye bağırabilir.
Hislerini anlatmak için drama yapmaz, doğrudan tiyatro sahnesi kurar.
Ay Koç'taysa... Duygu hali: hızlı, kızgın, dürüst, komik, patlamaya hazır ama asla sıkıcı değil!